Wyt ti eisiau clywed stori?
Unwaith, roedd yna frenin a
breswyliai â’i deulu mewn palas gwydr ar dop mynydd anferth â miliynau o eirlys
arno. Roedd y blodau’n tyfu ar yr adeilad hefyd, yn ei guddio rhag olwg pobl
ddrwg, neu or-chwilfrydig. Achos mae rhaid i ti wybod y gwnaethpwyd y brenin,
ei deulu, a phawb arall yn y palas o’r crisial bregysaf a mwyaf tryloyw yn y
byd. Ond nid oedd felly o’r dechrau: melltith hen wrach a wnaeth i ddynion o
gnawd a gwaed droi i grisial. Ac felly, fe ddisgynnodd galar a phoen mawr ar y
llys, ac ni wyddai neb beth i’w wneud. Ni allai neb adael y palas rhag ofn
iddynt dorri mewn i ddarnau bychain. Ni wyddai neb am eu tynged, gan ar ôl i’r
wrach felltithio’r palas, fe’i ddileodd o gof pawb tu hwnt iddo. Ac yn wir, nid
oedd gobaith yng nghalonnau preswylwyr y llys, felly un diwrnod heulog a thwym
fe adawon nhw’r lle a neidio o dop y mynydd.
A phan oeddent yn syrthio,
dyma fi’n ymddangos am y tro cyntaf. O ble? Wn i ddim. Yr unig bethau imi eu
cofio ydyw distawrwydd, düwch, llonyddwch. Ac yna, yn yr eiliad nesaf, roeddwn
i’n disgyn fel carreg, a channoedd o gyrff crisialaidd yn syrthio i lawr o dan
fy nhraed. Alli di ddychmygu’r fath beth? Ceisia ddychmygu beth ddigwyddodd ar
ôl inni i gyd gyrraedd y ddaear. Pan dwi’n cau fy llygaid yn awr, dwi’n teimlo
poen yn fy nhrechu, yn gwthio awyr o’m hysgyfaint. Dwi’n gweld briwsion
crisialaidd yn codi o’r pridd. Maen nhw’n dal pelydrau’r haul ynddynt, ac yn
gollwng enfysau amryliw o’m cwmpas i. Roeddwn yn wylo fel baban bach. Gwyddwn
mai oherwydd eu marwolaeth hwythau gallwn ddechrau fy mywyd innau.
Ar ôl amser hir – oriau?
dyddiau? misoedd? – codais a dechrau cerdded. Lle troediais, roedd blodau gwydr
yn tyfu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz